Przyszła pora podzielić się swoją historią…
Pierwsza ciąża po pół roku starań, uregulowana tarczyca, insulinooporność. W 12. tygodniu krwawienie bez przyczyny, serduszko bije, pierwsze prenatalne, niskie białko PAPPA, ryzyko ZD mniej niż 300, na USG wszystko super. Zrobiliśmy Nifty – zdrowa dziewczynka. W międzyczasie włączony Acard.
3 dni po wyniku Nifty w 15. tygodniu kontrolna wizyta i nasze serca rozpadły się na miliony kawałków 💔 Iga odeszła 2 dni po prenatalnych 😥 23.02.2022r. – szpital, tabletki, łyżeczkowanie, pogrzeb…i wielka pustka…codziennie wizyty na cmentarzu (i utwierdzenie, że dobrze, że ją pożegnaliśmy, że wiemy gdzie jest). Skrócony macierzyński, potem L4 od psychiatry. Nie byłam w stanie wrócić do pracy i się uśmiechać, każdy widok dziecka wywoływał łzy.
Po trzecim okresie mieliśmy zielone światło, w międzyczasie zrobiliśmy badanie na trombofilię, wyszły 2 mutacje PAIi i MTHFR. Acard 75 od starań ze względu na to niskie białko PAPPA. Wielkanoc spędziliśmy nad morzem z dala od wszystkich aby odpocząć psychicznie i podładować moją tarczyce jodem. Głowę w domu zajęłam gotowaniem zgodnie z niskim indeksem glikemicznym (insulinooporność). Zaczęliśmy jeździć na rowerach. Chcieliśmy wiedzieć, że z naszej strony zrobiliśmy wszystko, żeby się udało.
I udało się, za pierwszym razem ❤️ 26 czerwca obchodziliśmy 1. rocznicę ślubu, 12 czerwca zobaczyliśmy 2 kreski 💕 Po konsultacji z gin zaczęłam brać luteinę, która została po straconej ciąży. Kolejny weekend spędziliśmy nad morzem, po powrocie beta i w ten sam dzień wizyta u gin, wszystko ok ❤️ Termin na… 23.02 ( rocznica Igi, uznaliśmy to za dobry znak). Kolejna wizyta – jest serduszko, włączamy Clexane.
Wszystko ok aż do 8 tygodnia. Lipcowe sobotnie popołudnie i nagłe krwawienie. Od razu wzięty Duphaston przepisany „w razie czego” przez gin i do szpitala, po drodze telefon do gin – akurat ma dyżur. Pocieszam się, że nie ma skrzepów.
Od razu USG, wszystko ok, krwawienie nie wiadomo skąd, gin proponuję pozostanie na obserwacji. Zostaję. Jedyne do czego dochodzą to, że za szybko zwiększona dawka Acardu z 75 na 150. Odstawienie na 2 dni i powrót do 75. Po 3 dniach wychodzę do domu, zalecenie oszczędnego trybu życia. Na prenatalnych lekarka żartuje, czy jadę na jakichś sterydach, bo wyniki mam 10x lepsze niż w poprzedniej ciąży. Powrót do 150 po skończonym 1. trymestrze.
Reszta ciąży bez komplikacji, jedynie z cukrzycą ciążową uregulowaną dietą. Jednak cała w obawach: każdy skurcz, mniej ruchów wywoływały strach o maleństwo (z resztą Wam tego nie muszę tłumaczyć).
Styczeń, synek nisko, nie wiadomo czy wytrwamy do lutego, znów oszczędny tryb życia. Wytrwaliśmy aż do wizyty w walentynki. Rozwarcie na palec mogę zacząć w każdej chwili rodzic, mąż decyduje, że bierze urlop. W nocy przed 2 odchodzą wody jedziemy do szpitala. 14 h próbuję urodzić naturalnie i nie daję rady, znieczulenie puszcza za szybko, kolejnego nie chcą dać, bo za szybko, a ja już ledwo kontaktuję. Krzyczę, płaczę, błagam o cesarkę, jakbym czuła, że jest coś nie tak. Karzą czekać jeszcze godzinę i dopiero zrobią cięcie. Ja już pół przytomna i nagle jest szybsza decyzja o cesarce: stół, cięcie i słyszę słowa, że owinięty 2 razy pępowiną (czyli prawdą jest, że matka czuje, gdy jest coś nie tak). Nareszcie słyszę ten wymarzony płacz ❤️
Synek za chwilkę kończy 3 miesiące ❤️ Wiem, że kolejna ciąża będzie jeszcze cięższa ze względu na to, że oszczędzanie się przy dziecku będzie cięższe do wykonania, że mam za sobą ciężki poród i gdyby nie to, że wiem od lekarza, że będzie czekać mnie kolejna cesarka (po której na szczęście w miarę szybko doszłam do siebie), to chyba nie zdecydowałabym się kolejny raz próbować (niestety te 14 h odcisnęło się mocno na mojej psychice).
Jak będzie? Czas pokaże, póki co muszę się zregenerować i mamy 1.5 roczny zakaz starań. Cieszymy się, że nasze marzenie się spełniło, było ciężko ale warto. A o córeczce pamiętamy i odwiedzamy z braciszkiem.
Nie poddawajcie się, szukajcie przyczyn i walczcie 💪 Mam nadzieję, że chociaż jednej z Was moja historia da wiarę, że i w Twoim życiu pojawi się 🌈. Nie żegnam się z Wami, czekam na kolejne pozytywne historie i ściskam wszystkie bardzo mocno 😘
Autorka: Paulina
Jeżeli Ty też chcesz podzielić się swoją historią, możesz zrobić to tutaj: https://www.poronilam.pl/kontakt/podziel-sie-swoja-historia/
Poroniłam w 9 tygodniu ciąży to już drugi raz .Tym razem nie czułam żadnych objawów ze coś może być nie tak ale jednak stało się.
Poszłam na wizytę lekarz powiedział że nie ma czynności serca …..najgorsza chwilą dla mnie .Byłam sama jak palec na wizycie płakałam ale to koniec mojego żalu i płaczu koniec starania się o kolejne dziecko .Nie wierzę w to że może być lepiej . Bóg daje a potem odbiera to nie sprawiedliwe czemu inni mogą a ja nie
Co robię źle w swoim życiu że taką karę dostaje . Już więcej nie będę strać się o dziecko już nie chce przeżywać tego samego ………
Bardzo nam przykro z powodu Pani straty. Ma Pani prawo do emocji, które Pani towarzyszą, to naturalne etapy żałoby. Życzymy dużo sił! <3