1. Chciałabym/chciałbym po prostu, żeby moje dziecko było ze mną… Żebym mogła/mógł wziąć je w ramiona, pogłaskać po głowie i wychować na dobrego człowieka
2. Nie bój się wspominać o moim dziecku i wymawiać jego imienia. Nie udawaj, że nie istniało – dla mnie ciągle jest częścią życia i będzie nią już zawsze.
3. Nie traktuj mnie z litością, a ze zrozumieniem. Nie współczuj, tylko staraj się zrozumieć. Wiem, że to trudne, ale spróbuj, proszę.
4. Po prostu bądź przy mnie. Możemy razem milczeć lub rozmawiać. Wspólne spędzanie czasu jest dla mnie bardzo ważne.
5. Nie unikaj mnie i mojego bólu, nie uciekaj ode mnie. Potrzebuję teraz bliskich mi osób.
6. Jeśli jednak chcę być sama/sam, uszanuj to. Czasami po prostu mam takie dni, kiedy muszę pobyć tylko ze swoimi myślami.
7. Nie zaprzeczaj, że miałam/miałem dziecko. Nawet jeśli uważasz inaczej, dla mnie to najukochańsze maleństwo, do którego zdążyłam/zdążyłem się przywiązać.
8. Pozwól mi podzielić się smutkiem, nie bój się, kiedy płaczę. Nie hamuj moich łez – są mi potrzebne, żeby poczuć się lepiej.
9. Chciałabym/chciałbym uczcić czasami pamięć mojego dziecka. Możemy pojechać razem na cmentarz i zapalić znicz lub obejrzeć zdjęcie z USG czy kartę ciąży.
10. Pamiętaj, że muszę przeżyć żałobę i że jest to bardzo ważne. Czas jej trwania oraz przebieg są bardzo indywidualne. Nie będę nagle szczęśliwa/szczęśliwy po upływie 6 miesięcy od odejścia dziecka. Może stanie się to wcześniej, a może później.
11. Jeśli chcesz, możesz pomóc mi w codziennych czynnościach: coś ze mną ugotować, iść na zakupy czy posprzątać. Niestety wszystko jest dla mnie trudne – ciągle myślę o moim dziecku i mam problem, żeby się skupić.
12. Jeśli myślisz o mnie i moim dziecku, nie bój się tego powiedzieć. Będzie mi miło, kiedy zadzwonisz, napiszesz maila czy mnie odwiedzisz.
13. Nie mów, że „tak miało być” czy że „Bóg tak chciał”. Wciąż nie mogę zrozumieć, dlaczego mnie to spotkało i chcę po prostu uspokoić swoje emocje.
14. Nie wspominaj o tym, że będę mieć kiedyś dzieci. Być może. Ale teraz, w tej konkretnej chwili, myślę tylko o dziecku, które odeszło. I chcę godnie je pożegnać i opłakać.
15. Chciałabym/chciałbym wiedzieć, co u Ciebie słychać. Ale nie gniewaj się, kiedy dużo mówię o moim dziecku.
Zobacz też:
- Boisz się depresji po poronieniu? Dowiedz się jak jej zapobiec
- Obwinianie się o poronienie. Czy to ma sens?
- Nowe zalecenia dotyczące traktowania kobiet po poronieniach
Wszystko się zgadza! Udostępniłam u siebie, żeby zobaczyli to moi znajomi.