Fundacja Polski Instytut Ericksonowski zaprasza na XI Spotkanie „Poniedziałki z Psychoterapią”. Tematem rozmowy Krzysztofa Klajsa z Bogną Kędzierską będzie „Niewidzialne rodzicielstwo” – rodzice wobec diagnozy śmiertelnej choroby nienarodzonego dziecka.
Spotkanie odbędzie się 15.01.2018 o godzinie 18.30 w Domu Literatury – Roosevelta 17, Łódź. Wstęp wolny.
Wydaje się, że dla zrozumienia skutków straty dziecka nie narodzonego, w tym szczególnie w sytuacji rozpoznania poważnych, śmiertelnych wad płodu, najważniejsze – dla kobiety i mężczyzny oczekujących dziecka oraz dla osób które im towarzyszą, zarówno w przestrzeni prywatnej, jak i profesjonalnej, wydaje się pytanie – kiedy stają się oni rodzicami?
Tradycyjne określenia, którymi posługujemy się w opisywaniu doświadczenia kobiety ciężarnej, wprowadzają pewne zamieszanie – wyrażenie „przyszła matka” przywołuje wprost pytanie – kiedy kobieta staje się matką?
Jednocześnie najnowsze refleksje dotyczące więzi pomiędzy rodzicami a nienarodzonym dzieckiem wskazują, że najnowsze technologie medyczne pozwalają bardzo wcześnie urealnić fakt bycia w ciąży. Dzięki coraz powszechniej dostępnym obrazom i dźwiękom, dziecko już w pierwszych tygodniach ciąży staje się bardzo realne dla obojga rodziców.
Powoduje to, że perspektywa medyczna ciąży i osobista perspektywa rodziców są coraz bardziej od siebie oddalone
Dla większości rodziców urealniony kilkunastotygodniowy płód, staje się ich realnym dzieckiem. Wszystkie informacje jakie dostają, decyzje jakie podejmują – dotyczą realnego – widzianego i słyszanego dziecka.
Ponieważ zarówno społeczne otoczenie rodziców, jak i – przestrzeń opieki medycznej pozostają w tradycyjnej narracji dotyczącej ciąży – to w sytuacji niepomyślnej diagnozy czy straty dziecka w okresie prenatalnym – przeżywanie siebie jako rodziców, w nieznanej dotąd dla rodziców sytuacji – rodzicielstwa na granicy narodzin i śmierci – jest najczęściej „niewidzialne” dla otoczenia.
W efekcie – przestrzeń medyczna ważne decyzje egzystencjalne traktuje jako zwykłe decyzje o zabiegu i tak traktuje np. doświadczenie zakończenia ciąży w sytuacji poważnych wad u dziecka, a przestrzeń społeczna: najbliższa – oczekuje szybkiego emocjonalnego poradzenia sobie z sytuacją, dalsza – uzurpuje sobie prawo do osądu.
Nienarodzone dziecko w sposób szczególny i intymny niesie marzenia rodziców – a śmierć dziecka zamienia te marzenia w ból.
Jednocześnie to marzenia, czas ciąży, narodziny i spotkanie (pożegnanie) – są jedynymi elementami, którymi można wypełnić wspomnienia i na których opiera się żałoba
Dlatego nabierają szczególnego znaczenia i wszystko co się w ich ramach wydarzy w zwielokrotniony sposób będzie przeżywane w czasie żałoby. Stawia to przed personelem medycznym coraz wyższe wymagania i wskazuje na potrzebę innego niż dotychczas postrzegania sytuacji pary spodziewającej się dziecka.
Coraz powszechniejsza jest refleksja, że relacje z personelem medycznym, sposób informowania o stracie dziecka oraz jakość opieki medycznej determinują siłę reakcji na stres, a nawet mogą stać się źródłem wtórnej traumatyzacji, wpływając w sposób zasadniczy na długość i sposób przeżywania żałoby.
W przestrzeni pomocy psychologicznej dopiero uczymy się rozumieć tę zupełnie nową dla rodziców sytuację, jednocześnie zbierając doświadczenia, w jaki sposób udzielać profesjonalnego wsparcia zarówno rodzicom, jak i personelowi medycznemu.
źródło tekstu: informacja prasowa