Blog

Ciężko jest mówić, zdecydowanie łatwiej napisać.

22 grudnia miałam umówiona wizytę u lekarza. Już wcześniej czułam, że będzie coś nie tak, ale nie myślałam że to będzie aż tak bolesne. Podczas USG lekarz powiedział najgorszą rzecz jaka mogła usłyszeć przyszła mama.

Serduszko naszego Aniołka przestało bić. Byłam w takim szoku, że nie czułam jak łzy same napływały do oczu. Nie pamiętam jak wsiadłam do samochodu i dojechałam sama do domu. Nie potrafiłam złapać oddechu. Mąż spał po nocce. Obudził się przez mój głośny płacz. Był w takim samym szoku i smutku jak ja. Nie mogliśmy się ruszyć przez godzinę.

Gdy dojechaliśmy do szpitala jeszcze z pełną nadzieją że lekarz się pomylił, po badaniach naszą nadzieją została rozwijana.
Pracownicy szpitala zapewnili mi odpowiednią opiekę psychologa. Sprawili bym tylko nie trafiła do pokoju, gdzie leżą przyszłe mamy, bym nie czuła jeszcze większego bólu. Dziękuję im za to.

Mąż od rana do praktycznie wieczora nie potrafił wyjechać z pod szpitala. Czuł się też okropnie bo nie mógł wejść do mnie by trzymać mnie za rękę gdy będę rodzić naszego Aniołka.
Po wszystkim, wieczorem przynieśli mi mojego Leosia. Ubranego w maluteńką białą czapeczkę z niebieskimi wszywanymi kwiatkami i białym malutkim łóżku. Mimo, że był taki malutki to już był bardzo podobny do starszego brata.

Kolejny problem się robił jak mieliśmy poinformować starszego syna o tym, że nie zobaczy swoje młodszego brat.
23 grudnia wróciłam do domu. Pustka, tęsknota i ból wypełniały moje serce. Ale nie mogłam pokazać synowi, że stała się tragedia. Podeszłam do niego, mocno przytuliłam i zaczęłam mówić: „Franiu widziałam się wczoraj z Leosiem. Powiedział, że bardzo mocno Cię kocha. Że musiał się zamienić w Aniołka. Bo w niebie inne dzieci się boją zostać same i On musi je chronić żeby się już nie bały, musiał zostać ich bohaterem „.

Nasz pięciolatek tylko powiedział, że będzie miał go w serduszku. Do teraz się czasami pyta czy na pewno nie możemy się z nim zobaczyć. Tłumiąc łzy mówimy, że cały czas jest przy nas tylko go nie widzimy.
24 grudnia był bardzo ciężki jak i dla mnie tak i dla męża dzień. Pogrzeb naszego Aniołka. Nie chcieliśmy z mężem widzieć nikogo na pogrzebie, za bardzo by to bolało.

Poprosiliśmy rodzinę by przyjechali po wszystkim. To był krótki, ale bardzo bolesny pogrzeb. Nie mogliśmy przestać płakać. Po wszystkim podszedł do nas ksiądz i zaczął mówić: ” Drugi raz chowałem dziecko we wigilię. Za każdym razem gdy widzę tamtych rodziców mówią, że czują obecność swojej Lilii, że ich nigdy nie opuściła”.

Wchodząc z cmentarza poczułam delikatną ulgę, bo wiedziałam że nie będzie sam. Leoś został pochowany z moimi dziadkami. Moja babcia była bardzo dobrym człowiekiem, więc przestałam się bać że będzie sam. Jest teraz z nią bezpieczny.
Codziennie chodzimy z mężem na cmentarz by chociaż chwilę z nim pobyć, porozmawiać i zapalić światełko. Powoli radzimy sobie ze stratą. Każdy dzień jest łatwiejszy, ale nie lepszy, bo boli cały czas tak samo.

Nasz Aniołek ma na imię Leon. Jego serduszko chodź wielkie i pełne miłości przestało bić dla tego świata.
Teraz jest w niebie przytulony do swojej prababci. Gotowy by pomóc Bogu naprawiać zło tego okropnego świata. Jesteśmy z Ciebie dumni i kochamy Cię Leo mama tata i starszy brat.

Autor: Moniq

W połowie grudnia podczas wizyty kontrolnej pod koniec 11 tygodnia ciąży dowiedziałam się że serduszko obu naszych dzieci nie biją. Dostałam skierowanie do szpitala. Miałam mieć wykonany zabieg łyżeczkowania po wcześniejszym podaniu środków rozkurczających. Wyznaczonego dnia o 8 rano zgodnie z zaleceniami zjawiam się w szpitalu Żeromskiego w Krakowie. Na samym wstępie zaznaczałam, że bardzo mi zależy, aby zabezpieczyć płody, bo będziemy chcieli zrobić badania genetyczne i zastanawiamy się nad pochówkiem.

Po przyjęciu podesłano mi Panią psycholog, która zapewniała mnie że w tym szpitalu wyjątkowo przykładają uwagę do poszanowania godności płodów i kobiety. I że na każdym etapie będę informowana, co się będzie działo a dzieci zostaną zabezpieczone, bądź pochowane w zbiorowej mogile, bądź będziemy mogli pochować je korzystając z polecanego przez nią zakładu pogrzebowego bezgotówkowo. Rozliczając zasiłek z ZUS itp.

Później był obchód podczas którego poznałam Pana ordynatora. Powiedział „nie płakać” poprosiłam tylko ponownie, aby zabezpieczyć płody naszych dzieci.
Po tym dostałam pierwszą globulkę. Była jakaś 11 rano i tak do ok 15:00 odczuwałam lekkie bóle, wtedy dostałam kolejną.

Przeniesiono mnie na salę do 3 starszych pań. Ból zaczynał niemożliwie narastać, ciężko mi było oddychać, starałam się wezwać pomoc. Kiedy już przestałam czuć nogi a kiedy wypadł mi telefon z ręki, bo brak czucia przesuwał się coraz wyżej i zaczynałam już tracić przytomność, jedna ze starszych pań pobiegła po pielęgniarkę.

Podłączono mi kroplówkę i podano jakiś zastrzyk („jakiś”, bo nigdy nie otrzymałam informacji, co to były za leki ani nie ma tego faktu w wypisie), podłączono mnie do ekg. Kiedy już zaczynałam lepiej się czuć miałam ciśnienie 69 na 50. Te leki troszkę uśmierzyły ból na jakieś 3h.

Zaczęło się krwawienie. Pielęgniarki co jakąś godzinę kontrolowały stan pań na sali, ale do mnie nie podchodziły, chociaż prosiłam. Ignorowały mnie totalnie. Pytałam o lekarza. Ciągle słyszałam „czekać”.

Byłam już ledwo przytomna, kiedy po przeciwnej stronie korytarza położono w sali dziewczynę w zaawansowanej ciąży i podłączono jej ktg przy otwartych drzwiach do jej i mojej sali,  co dodatkowo potęgowało mój ból, ale raczej serca niż fizyczny, bo fizyczny już nie mógł być większy.

Koło 21:00 poszłam do pielęgniarek z prośbą o jakiś lek przeciwbólowy. Dostałam 2 ibupromy podane na ręce bez rękawiczki. Koło godziny 1 w nocy już czołgając się pod dyżurkę błagałam o jakieś mocniejsze środki. Ten ból był jak niekończący się skurcz porodowy. Moje bóle przy pierwszym porodzie były pestką.

Dostałam jakiś zastrzyk, ale nie pomógł za bardzo. Doczołgałam się do toalety, gdzie czułam że już zaczyna się akcja. Ale przecież miał być zabieg, zatem spowrotem pod dyżurkę zwijając się w bólach.

Pytałam czy to już się zaczyna? Co dalej? Czy to coś dużego, wielkości mojej dłoni, co czułam że wyleciało ze mnie do toalety to mogło być moje dziecko? Usłyszałam, że mam się uspokoić że „to pewnie skrzepy, czekać na lekarza ew. zawołać to będzie oglądać krew w toalecie, czekać na zabieg”.

Ja już ledwo kontaktowałam z bólu, już nie miałam siły myśleć, czy to to czy nie choć chciałam jakoś złapać, ale na darmo bo wszystko wylatywało od razu głęboko do odpływu.
Zwijałam się w tej zakrwawionej łazience próbując jakoś uprzątnąć tą krew, aby panie mogły z niej skorzystać. I tak dotrwałam do rana kursując między łóżkiem a toaletą. Do porannego obchodu. Po którym zrobiono mi usg i dowiedziałam się że „już po”. Zaskoczona pytam „czy chce mi pani powiedzieć że moje dzieci pływają w kanalizacji???” Na co usłyszałam „na to wygląda”…

Następnie „endometrium 14mm, jest pani na dobrej drodze, może pani dziś iść do domu a za 5 dni kontrola. Chce Pani zwolnienie na 3 dni?”
Czułam się okropnie. Zostałam całkowicie obdarta z człowieczeństwa i godności. Zostałam pozbawiona jakichkolwiek przysługujących mi praw choć na tyle ile byłam w stanie o nie walczyłam.

Wiedziałam, że na ta kontrole na pewno tam nie wrócę.
Udało mi się umówić wizytę prywatnie i co się okazało endometrium w najlepszym wypadku 18mm oraz naczynia krwionośne. Zabieg na cito następnego dnia rano. Po morfologii widać było,  że zaczyna się stan zapalny.

Zabieg się udał bez komplikacji, ale nie udało się już pobrać żadnego materiału do badania genetycznego. Nigdy już nie poznamy płci naszych dzieci, nie poznamy powodu dla czego przestały im bić serduszka, nie pochowamy ich….

Niestety tak wygląda rzeczywistość w Polskich szpitalach.
To czego doświadczyłam w szpitalu nie powinno mieć miejsca. Wiem, że nie wszędzie tak to wygląda, ale tak nie powinno być nigdzie.
Zanim dojdzie do kolejnych tragedii.
Czy jest szansa coś z tym zrobić? Ile jeszcze kobiet będzie musiało doświadczyć takiego nieludzkiego traktowania?

Autor: Ania