Blog

11 marca, tego dnia dowiedzieliśmy się, że będziemy rodzicami.
Zaczęły się najpiękniejsze 2 tygodnie naszego życia, ściągnęłam różne aplikacje monitorujące rozwój dziecka, szukaliśmy łóżeczka, wybieraliśmy imiona. Moje życie zmieniło się o 360 stopni. Zaczęłam bardziej uważać na to co jem, dbać o siebie, zmieniłam kosmetyki, zaczęłam używać tych bardziej naturalnych. Oszczędzałam się, dbałam nie tylko o siebie, ale też o tą mała istotkę, która miałam pod sercem. Powiedzieliśmy tylko domownikom, zawsze wiedziałam, że I trymestr jest najważniejszy i lepiej na spokojnie go przejść.

30 marca pierwsze USG, według miesiączki 6 tydzień, według USG nie widać zarodka. 4 tydzień. Lekarz dał nadzieję, że to normalne, że to wczesna ciąża. Należy czekać 2 tygodnie i powinno pojawić się bijące serduszko. Dużo kobiet przez to przechodzi, po tym czasie słyszą bicie serduszka swojego maleństwa. Ale jak tu czekać? Nie wiesz co się dzieje z Twoim dzieckiem czy dobrze się rozwija. Wróciłam do domu cały dzień i noc przepłakałam. Już wtedy czułam, że coś jest nie tak.

31 marca, krwawienie. Najpierw skąpe, ale lekarz uprzedzał, że będzie pojawiało się krwawienie implantacyjne, że to normalne. Minęły godziny, krwawienie nie ustąpiło. Pojawiły się skrzepy krwi. Starałam się nie denerwować. Odpoczywałam.
1 kwietnia, godz. 3:00. Straszny ból brzucha, ból kręgosłupa, nie byłam w stanie wstać z łóżka. Gorączka. Bałam się iść do toalety. Po godzinie boleści wstałam poszłam do toalety, wszędzie była krew. Spakowałam się, pojechaliśmy do szpitala.

Godz. 5:00. Po zarejestrowaniu i rozmowie z położną, czułam, że coś jest nie tak. Przyszedł lekarz, zrobił badanie i USG. Z przykrością poinformował, że doszło do poronienia. Pamiętam każda minutę, każdą sekundę z tej rozmowy, leżałam na badaniu i płakałam tak strasznie płakałam. Nie czułam bólu fizycznego, czułam jak pęka mi serce. I ta krew, wszędzie była krew. Nie mogłam się opanować tylko płakałam.

Dziękuję Bogu, że trafiłam na takiego lekarza, który był wyrozumiały i empatyczny. Wszystko wytłumaczył powiedział, że to nie była moja wina. Matka natura tak postanowiła nie w nocy, nie dzień wcześniej, ale w dniu zapłodnienia. Wtedy już nasze dzieciątko było skazane na śmierć. Tłumaczył, że nie mogę się obwiniać jak bym nie uważała co bym nie robiła to nie była moja wina i nie miałam na to wpływu. Ale czy Wy potraficie się nie obwiniać?

Każdego dnia, w każdej minucie, analizuje te 6 tygodni, co zrobiłam źle, co zjadłam, co mogło doprowadzić do tego, że straciliśmy nasze szczęście. Wyczekane, wystarane i wymodlone.
Dziś jest 4 dzień jak mój Aniołek jest w Niebie, a ja nadal płaczę. Ból w sercu, pustka. Nie potrafię tego zrozumieć. Czuję, żal, wściekłość smutek czemu nas to spotkało? Co zrobiliśmy źle?

Nigdy nie zapomnę naszego Aniołka. ZAWSZE będzie to nasze 1 dziecko, modlę się o to, żeby Bóg dał nam siłę, żeby przetrwać tą żałobę i móc dalej wierzyć w to, że nas jeszcze spotka szczęście.
Kochane mamy, pamiętajcie, matką nie jesteście jak urodzicie dziecko, jesteście nią już od pierwszego dnia ciąży. Pozwólcie sobie przeżyć tą żałobę tak jak czujecie w sercu.

Autor: S. N.

Po paru miesiącach starań o dziecko spóźniał mi się okres, zrobiłam test i gdy pojawiły się dwie kreski, był strach a zarazem szczęście, że w końcu się udało – nie zapomniana data 13 sierpnia 2020. Jak najszybciej chciałam potwierdzić ciąże u lekarza był 3-4 tydzień, wczesna ciąża wszystko rozwija się prawidłowo to było wielkie szczęście nasze wyczekiwane dziecko.

Miałam się zjawić za 2-3 tygodnie na kontrolę, żeby zobaczyć jak się wszystko rozwija. Wyjechaliśmy za granicę, tam poszłam do położnej na kontrolę, zrobiła z nami wywiad i oczywiście w końcu mąż mógł zobaczyć na USG po raz pierwszy swoją fasolkę. Położna zaczynając USG – monitor ustawiła tak żebyśmy też widzieli, ale nic na nim nie widzieliśmy, szybko zabrała żebyśmy nie widzieli i sama sprawdzała wszystko dokładnie, poinformowała nas z wielką przykrością, że niestety ale serduszko naszemu maleństwu nie bije i mam czekać na poronienie. Jeśli w ciągu paru dni nic się nie będzie dziać mam zadzwonić i skierują mnie do szpitala na zabieg .

Świat się nam zawalił, jeszcze do nas to nie docierało, cały czas biłam się z myślami może źle odczytała, zły był obraz że to jedna wielka pomyłka były łzy i wielka bezradność . Tydzień później zaczęły się skurcze ból niesamowity, czyli już wiedziałam, że to nie była pomyłka poroniłam stało się najgorszy scenariusz w naszym życiu, był żal smutek łzy czemu to musiała się nam przytrafić tak bardzo chcieliśmy tego dziecka.

Ciężko było mi się po tym pozbierać, gdy mąż nie widział płakałam jak małe dziecko dlaczego to przytrafiło się nam, ale niestety to się stało ciężko jest nam rozmawiać o tym co się stało, bo wiem jaki to był dla niego szok tak bardzo chciał tego dziecka.

W kwietniu powinniśmy zostać rodzicami :(. Po trzech miesiącach zaczęliśmy się starać na nowo i mam nadzieję że w końcu zobaczę te moje upragnione dwie kreski 🙂 i usłyszę bicie serduszka

Autor: Darusia

Zaszłam w ciążę. Nasze szczęście było przeogromne. Dziadkowie, rodzice, rodzina szczęśliwi a my w skowronkach. Pewnego dnia w 8 tygodniu zaczęłam krwawić. Pojechaliśmy do szpitala. Ciąża bliźniacza, ale nie ma serduszek. Badania. Zabieg łyżeczkowania. Płakałam długo.

Pielęgniarki, które ze mną były i lekarz okazali dużo wsparcia. Pogodziliśmy się z tym w jakimś stopniu. Ale dopiero wtedy w szpitalu dotarło do mnie ile kobiet roni swoje dzieci. Tak wcześniej to był temat tabu.

Po 4 miesiącach zaszłam w ciążę. Plamienia, wcześniej odchodziły wody. Cukrzyca ciążowa, ale udało się mamy synka. Zaszłam w 3 ciążę. Nieplanowana, ale byłam szczęśliwa. Wszystko było ok. Czułam się dobrze. Rozkwitałam. Miałam dni, gdy wątpiłam czy dam rade z 2 dzieci gdzie nasz prawie 2 latek potrzebował dużo uwagi.

Prawie 20 tydzień wstałam czułam się dobrze. W łazience działo się cos dziwnego załatwiałam się i czułam jakby mi coś wylatywało. Wytarłam się a tam krew, żywa krew. Panika, płacz szybko do szpitala. Badanie dziecka ok. Pani doktor mówiła że piękny chłopiec. Można by było z tego USG się uczyć o prawidłowej anatomii dziecka.

Potem badanie na fotelu i tu grom z nieba. Widać pęcherz płodowy. Nie dawali szans. Mówili żeby przygotować się na najgorsze. Ale jak. Mój płacz słyszał chyba każdy na oddziale. Zawieźli mnie do sali. Leżeć nogi wyżej. Zostawiłam dziecko w domu, żeby ratować drugie dziecko. Przestalam krwawić. Nie miałam skurczy. Leżałam i nadzieja, że będzie dobrze rosła z dnia na dzień.

Pielęgniarki pocieszały, że mamy wyleżały. Sprawdzałam ile tygodni musi mieć dziecko by miało szanse po porodzie. Szpitale najlepsze w Polsce. Już szukałam dla nas miejsca. Rozmowy przez kamerkę z synem bolały, ale wierzyłam że zdarzy się cud. W środę bolał mnie brzuch. Wierciło, kręciło. Burczało. Słabilo mnie. Zrobiłam kupę. Przestało. Poszłam spać.

Obudziłam się w nocy mokra. Przebrałam się na leżąco jak od kilku dni już. Myślałam, że się posikałam, bo robiłam siku na leżąco. To było zaprzeczenie sobie samej. Rano powiedziałam pielęgniarce o tym popatrzyła smutno. Wtedy google i czytanie o wodach płodowych. Wąchałam swoje majtki. Sprawdzałam kolor. Dziewczyna obok mnie leżała mówiłam jej, że przepraszam, że to robię ale ja panicznie bałam się tego.

Wszedł mój lekarz na obchód on już wiedział. Ja też już wiedziałam,  widziałam po jego oczach. Odeszły mi wody. Dotarło do mnie, że ten ból brzucha to wtedy umierał mój syn. Umarł, bo ja złapałam jakąś bakterie. Nic mnie wcześniej nie bolało, nie plamiłam. Nic.

Zabrali mnie na USG i synek nie żył. Wszystkie oczy spuszczone. Na drugi dzień zabierali mnie na salę porodów. Była inna niż z synkiem kiedy rodziłam. Mniejsza. Mąż był ze mną. Bolało, ale ten ból psychiczny był i jest gorszy. Mieliśmy godzinę na pożegnanie syna.

Tuliłam go. Całowałam był taki malutki ale nosek miał mój. Taki sam ma nasz syn, który jest z nami. Czas po i pogrzeb były okropne. Czy teraz po roku ból się zmniejszył. Nie. Stanowczo nie. Teraz panicznie boje się zajść w ciążę.

Autor: Justyna