Blisko rok temu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Cieszyłam się jak dziecko – staraliśmy się ponad rok i w końcu się udało. Bardzo ostrożnie podchodziliśmy do tematu – powiedzieliśmy bliskim koło 9 tygodnia.
Bardzo źle znosiłam tą ciążę – zupełnie inaczej w porównaniu do pierwszej, sprzed 3 lat. Byłam bardzo osłabiona, lockdown nie pomagał, córka 2,5 roku stwierdziła nawet, że nie będzie sypiać w dzień, bo jest jasno. Ginekolog stwierdziła, że taka ciąża – każda jest inna, a ja …nadpobudliwa. Byłam bardzo zaniepokojona. Przy wstawaniu niemal za każdym razem robiło mi się ciemno w oczach.
Zbliżałam się do końca pierwszego trymestru, wizytę miałam umówioną w Dniu Matki. Pamiętam tylko liście kołyszące się za oknem na wietrze i słowa lekarza: „ciąża nie rozwija się prawidłowo”. Postawiono diagnozę: puste jajo płodowe. Dostałam skierowanie do szpitala. Nie mogłam tego zrozumieć – chyba ciągle nie umiem. W 8 tc biło serducho, a teraz było pusto… Nawet teraz łzy płyną mi po policzkach. Tak bardzo je kochałam.
Do szpitala zgłosiłam się następnego dnia. Znowu ta sama diagnoza. Przed wejściem na oddział trzeba zrobić wymaz na Covid no i w końcu mnie przyjęli, 29.05.2020. Wywiad i zaczynamy działać. Dostaje 4 tabletki dopochwowo, żeby szybko ruszyło. Tylko, że nie ruszyło. Kolejnego dnia powtórka, i następnego również. Dziewczyna z łóżka obok oczy przecierała ze zdziwienia: moje poprzedniczki „ruszały” po dwóch pigułach i wychodziły do domu.
Najgorsza w tym wszystkim była świadomość, że innego finału nie będzie. Tęsknota za tym co miało nadejść i za rodziną w domu. W nocy zaczęłam krwawić. Następnego dnia wykonano łyżeczkowanie – w Dniu Dziecka.
Nie chciałam kojarzyć tych dni ze swoją stratą. W końcu mam jedno dziecko i to powinien być jej dzień.
Przyszedł październik a ja jak maniaczka myślałam o 15.10 – Dniu Dziecka Utraconego. To ten dzień miał być najsmutniejszy w roku. I był – chyba nawet bardziej niż zakładałam. Cała zasługa w siostrze mojego męża, która ogłosiła, że jest w ciąży – „jakoś w 4 tygodniu”. Miesiąc wcześniej też uraczyła nas podobną informacją, tylko po to żeby po dwóch dniach dać rodzinie cynk, że jednak nie. Chciałam ją rozszarpać …bo zabrała mi ten dzień. Wiem, że to brzmi głupio, bo nikt nie chce tego dnia kojarzyć, ale tak czułam.
Tydzień później sama zobaczyłam dwie kreski. Cieszyłam się, ale za nic w świecie nie chciałam nikomu mówić. Tym razem nie mówiłam też córce. Tylko ja i mąż mieliśmy okazję odrobinę się pocieszyć. W 7 tc zaczęłam krwawić. Przebieg już znałam – powtórka. Wizyta na SOR-ze. Znowu łyżeczkowanie. I znowu muszę czekać na kolejną próbę. W międzyczasie robię badania – okazuje się, że jestem okazem zdrowia. Fizycznie.
Moja psychika jest w milionie kawałków. I chyba piszę tutaj, bo nikt nie chce ze mną o tym rozmawiać. Czasami gadamy z mężem, powiedzieliśmy i wykrzyczeliśmy sobie już wszystko. Lubię te chwile, chociaż on nie czuje tego tak jak ja. Myślałam, że nie przeżyję świąt Bożego Narodzenia. Miałam termin przed świętami, później kolejna strata. Wokół tyle dziewczyn, którym się udało – dwie sąsiadki urodziły w moim grudniowym terminie. Ciężko mi patrzeć na te maluchy. A teraz widzę rosnący brzuch siostry męża. Ona też urodzi w „moim” terminie – w każdym razie w tym samym miesiącu – w czerwcu.
Czuję jakbym siedziała w jakiejś skorupie. Niby pracuje, funkcjonuje, ale raczej zakładam maskę, robię makijaż, podnoszę głowę i idę do przodu.
Napisanie tego trochę mnie kosztowało, w końcu tyle razy próbowałam, ale nigdy nie nacisnęłam „WYŚLIJ”. Dziękuję za tą możliwość.
P.S.
Kocham Was moje aniołki :*
Autor: Monika