Pamiętam bardzo dobrze pierwszy raz, gdy pomyślałam „chyba jestem w ciąży”. Uświadomiła mi to moja przyjaciółka, która zwróciła mi uwagę, że mam bardzo dziwne nastroje, które zmieniają się w ułamku sekundy. Od złości do radości przez smutek po drodze. Kierując się ta myślą kupiłam test ciążowy w aptece. Gdy rano go zrobiłam nie wierzyłam w to co widzę. Dwie kreseczki.
Jedna była bledsza, inna ciemniejsza, ale była. Dla mnie stał się cud. W związku z tym, że kilka lat wstecz usłyszałam, że mogę nie zajść w ciążę, mogę mieć problemy z zajściem w nią, te dwie kreseczki były dla mnie niczym cud.
Z nadzieją chodziłam do lekarza, patrzyłam jak nasz maluszek rośnie, był tak piękny. Jak najpiękniejszy cud. Dowiedzieliśmy się, że urodzę chłopca. Od początku wiedzieliśmy że będzie miał na imię Jaś. Mój piękny, malutki Jaś.
Całe dnie głaskałam się po brzuchu, mówiłam do niego. Rozmawiałam z nim, dziękowałam mu, że jest i prosiłam by pozwolił mi zjeść coś normalnego :).Nagle, będąc w 19+4 tc pojawił się ten okropny ból.
Zaniepokojona pojechałam do mojego lekarza prowadzącego na wizytę, powiedział mi że mięśniak uciska na jelita i powoduje ból, powiedział że Jaś ma się dobrze, pokazał mi na ekranie jak macha rączka, kazał brać magnez, nospe i dużo odpoczywać ale „proszę się nie bać, to będzie bolało, będzie musiała Pani wytrzymać do porodu, bo nie ukrywam, będzie bolało już tylko mocniej”.
Tak też robiłam… Leżałam., płakałam nie spałam, ale znosiłam ból, bo dla mojego małego skarba zniosłabym wszystko. Aż nadeszła niedziela 19+6 całą noc nie spałam, rano zobaczyłam żółty śluz na bieliźnie. Z płaczem zadzwoniłam do mojego lekarza prowadzącego.
Co usłyszałam? „proszę nie panikować. Pani jest panikarą, wiemy dlaczego boli, ten śluz się zdarza to nic takiego, szkodzi pani tylko sobie i dziecku ta panika, jeśli pojedzie pani do szpitala tam i tak nic pani nie dadzą poza nospą i magnezem. Proszę leżeć, widzimy się jutro na wizycie”.
Nie wytrzymałam, pojechałam do tego szpitala co usłyszałam „niech pani jedzie do domu jeśli lekarz prowadzący nie widzi wskazań za szpital to co ja pani poradzę? Dzisiaj jest niedziela, mam jednego lekarza na cały szpital, który schodzi do porodów tylko i do poniedziałku i tak nikt pani nie zbada”.
No i wróciłam do domu. Spędziłam w nim 20minut i poczułam ogromny ból. Mama spakowała mi ubrania, zadzwoniłam do lekarza, który powiedział „no jak już pani chce to niech pani jedzie, do tego szpitala chociaż nie wiem po co”. Pojechałam.
Mama poszła po położną, która widząc w jakim stanie przyjechałam (miałam już skurcze porodowe) spanikowana zadzwoniła po lekarza. Kiedy szłam (tak szlam) korytarzem za lekarzem i położną to gabinetu lekarskiego (oni szli jakieś 20m przede mną, nie odwracając się za siebie) wiedziałam że jest źle.
Nie docierało to do mnie, aż do momentu, kiedy przy ściąganiu spodni do badania nie odeszły mi wody. Byłam w tak głębokim szoku że zapytałam jedynie lekarza, który robił mi USG co się dzieje. Odpowiedział „właśnie pani roni”.
Mój krzyk i płacz był tak głośny, że nie macie pojęcia. Zabrali mnie na porodówkę. Urodziłam syna siłami natury, bez znieczulenia. Żył. Pamiętam jak pani, która go owijała zapytała mnie czy chce go ochrzcić. Ochrzciłam. Mój piękny mały synek. Trafiłam na oddział. Ledwo żyłam. Psycholog, seria leków.
Z karty zgonu dowiedziałam się, że mój silny chłopak przeżył 20minut. Mój bohater. Wpadłam w depresję. Pod wpływem męża i rodziców zaczęłam się leczyć. Jednak musiałam dowiedzieć się: dlaczego?
Trafiłam na świetnego lekarza ginekologa. Wyjaśnił mi, że trafiłam do szpitala z rozwijającą się sepsą, że mogłam i ja stracić życie, że mój lekarz popełnił błąd medyczny. Nie zlecił mi najprostszych badań, źle wykonał badanie szyjki, bo najprawdopodobniej Jaś urodził się przez niewydolność ciśnieniową szyjki macicy, że powinien zlecić mi badania tarczycy, która jak się okazało również mam za małą i nie nadążała z produkowaniem insuliny dla mnie i maluszka.
To było moje pierwsze dziecko. Strasznie długo żyłam w poczuciu winy… Miesiące terapii, tysiące wydane na lekarzy, badania tylko po to by za każdym razem usłyszeć „jest Pani ofiarą zaniedbania. To nie jest Pani wina. Pani nie musiała tego widzieć przy pierwszej ciąży. Pani powierzyła życie swoje i dziecka w ręce specjalisty”. Tak ciężko to przeżyć. Gniew, nienawiść. Żal… Okropne uczucia. którymi żywiłam się tyle czasu. Nic nie wróci życia mojego dziecka. Mam nadzieję że odpowie za to co nam zrobił.
Dziewczyny ufajcie sobie i swojemu instynktowi. Nie lekarzowi.
Autor: Samotne serce
Witam. Jestem tutaj nowa. Właściwie to pierwszy raz korzystam z forum ponieważ nie mogę sobie poradzić. Jestem w 8 tygodniu ciąży która niestety zakończy się niepowodzeniem. Wcześniej poroniłam dwa razy (9tydz oraz 5 tydz) druga ciąża okazała się bez zarodka. Wczorajsze badanie USG wykazało brak tętna płodu, dodam że tydzień temu wyszłam ze szpitala z ciążą żywą i utrzymaną, serduszko było pięknie widać. Do szpitala trafiłam z obfitym krwawieniem którego przyczyną był mały krwiak w macicy, odrazu podano mi leki duphaston i luteinę oraz kazali leżeć, dostałam również immunoglobulinę anty D ponieważ mam minusową grupę krwi.
Po wczorajszym badaniu prywatnie na usg doktor stwierdził brak tętna płodu, dostałam skierowanie do szpitala, na drugi dzień rano pojechałam na izbę przyjęć, bardzo ciężko znosiłam czekanie na swoją kolej. Po godzinie weszłam do gabinetu i usłyszałam że poronienie samoistne będzie najlepszym wyjściem w moim przypadku ponieważ byłam łyżeczkowana wcześniej 2 razy i z każdym kolejnym razem jest większe ryzyko kolejnego poronienia. Bardzo przeżywam kolejną stratę. Dodam że dokładnie rok temu znaleziono przyczynę częstych poronień, okazało się że mam macicę dwurożną z przegrodą. Oczywiście zdecydowałam się na zabieg usunięcia przegrody która była przyczyną częstych poronień ponieważ była dość duża. Minął rok od zabiegu i za pierwszym razem udało się zajść w ciążę, bardzo się bałam i uważałam na siebie, prowadziłam bardzo oszczędny tryb życia. Bardzo się boję ronić w domu 🙁
Boję się również kolejnej ciąży i tego że nie poradzę sobie kolejny raz.
Dzień Dobry.
Dziękujemy za podzielenie się z nami swoją historią. Bardzo nam przykro z powodu strat, które Panią spotkały. Obawy przed kolejną ciążą, wynikają z dotychczasowych strat a emocje, które Pani towarzyszą są zupełnie normalne. Aby poradzić sobie z trudnym doświadczeniem jakim jest strata nienarodzonego dziecka, istotne jest wsparcie psychologiczne, pomoc bliskich oraz innych osób w podobnej sytuacji. Jeśli potrzebuje Pani wsparcie i chciałaby Pani dołączyć do zamkniętej grupy na FB zapraszamy: https://www.facebook.com/groups/poporonieniu.
Pozdrawiamy
serwis poronilam.pl
Witam,
Jestem wlasnie po 2gim poronieniu we wczesnej ciazy. Pierwsze przezylam paychicznie “latwiej” a teraz jest gorzej..
Nie chce sie poddac i Tobie tez tego zycze.
Ciezko w to uwierzyc ale znam osobe, ktora poronila 7 tak az 7 razy!
Nie dowietzalabym gdybym sama jej nie znala. Przy 8. ciazy zaczela plamic i z placzem wyszla z pracy do domu. Wtedy dowiedzialam sie o tym co ja spotkalo i prosilam Boga o pomoc dla niej.
Za 7-8 mcy urodzila super parke: chlopczyka i dziewczynke. Obecnie na 4 dzieci bo kilka lat pozniej urodzila kolejne blizniaki.
Jej historia pokazuje, ze strach jest i bedzie w nas, matkach po poronieniach ale kroczmy dalej do przodu i nie zalamujmy sie (pisze ta co przed momentem plakala). Przyjda pewnie chwile slabosci (tak jak na mnie dzis) ale musimy wstac, otrzasnac sie i isc dalej.
Inna osoba, ktora znam tez poronila i2 razy a teraz oczekuje zdrowego potomka.
Slyszalam jeszcze o innych kolezankach co uswiadomilo mi jak powszechny to jest problem..,
Ale nie poddawaj sie, wezmy sie wirtualnie za rece i chodzmy naprzod i nie poddajmy sie strachowi.
Izabela
Dziś mija tydzień jak dowiedziałam się o tym, że ciąża przestała się rozwijać i nie ma tętna. Zakończenie ciąży farmakologiczne i dodatkowo łyżeczkowanie bo macica się nie oczyściła.
Ból fizyczny okropny… ale najgorsze było to, że nie pozwolno bliskiej mi osobie być przy mnie. Bardzo chcę dziecko, ale drugi raz tego nie zniose.
Czuje ogromny żal, nie mogę się pozbierać.
Mamy bardzo podobna historie.. Jak chcesz to się odezwij, chętnie bym pogadała 🙁